Люблю ціш хат і іх ваколіцу,
Дасціпны жарт – вясковы люд.
Пакуль дабро на свеце водзіцца,
Сляды яго шукаю тут –
Ля гэтых хат, дзе цешаць нават дробязі:
Масток драўляны…
Млын калгасны…
Стаў…
І белы конь, што пасвіцца на повязі,
Даўно прыяцелем мне добрым стаў.
Ў стаўку лавілі карасёў мы з Косцікам,
А ён баяўся, помніцца, вады…
Мінула сёння трыццаць недзе
(з хвосцікам),
А сэрца ные, просіцца туды –
Да тых сядзіб, прапахлі што парэчкамі,
Дзе мне не быць шчаслівым, маладым.
Няма даўно той вёсачкі над рэчкаю…
І толькі дым… Кастра гаркавы дым.
|
|
